กล่องสังเกตแมลง

ฉันเห็นกล่องสังเกตแมลง YSD เป็นครั้งแรกท่ามกลางของขวัญวันเกิดของลูกพี่ลูกน้องของฉัน มันเป็นกล่องพลาสติกสีเขียวอ่อนขนาดเล็ก ใหญ่กว่าซองบุหรี่เล็กน้อย มีฝาปิดคล้ายแว่นขยายและมีรูระบายอากาศเล็กๆ ตามขอบ ตอนนั้นฉันคิดว่า "มันก็แค่กล่องพลาสติกที่ดูหรูหรานิดหน่อย มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับมันบ้าง"

โดยไม่คาดคิด ภายในสองวัน ฉันก็รู้สึกทึ่งกับมันจนหมด

บ่ายวันนั้น ลูกพี่ลูกน้องของฉันจับเต่าทองตัวหนึ่งในกระถางดอกไม้บนระเบียง และวางไว้ในกล่องสังเกตการณ์อย่างตื่นเต้น ตอนแรกฉันไม่ได้สนใจมากนัก จนกระทั่งเขายืนกรานที่จะผลักกล่องต่อหน้าต่อตาฉัน: "พี่ชาย ดูสิ ดูสิ!" ฉันโน้มตัวเข้ามาใกล้และตกตะลึง—ผ่านฝาโปร่งใส เครื่องหมายบนหลังเต่าทองซึ่งเดิมเป็นเพียงจุดสีดำเล็กๆ เพียงไม่กี่จุด กลับชัดเจนอย่างไม่น่าเชื่อ และแม้แต่รอยขีดข่วนเล็ก ๆ บนกระดองสีแดงก็มองเห็นได้ชัดเจน มันคลานช้าๆ แต่ละก้าวมั่นคงและตั้งใจ ขาเรียวทั้งหกของมันก้าวไปข้างหน้าสลับกัน เหมือนกับรถถังจิ๋ว

ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่าแม้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่มานานกว่าสามสิบปี แต่ฉันไม่เคยเห็นเต่าทองเลยจริงๆ

ตั้งแต่นั้นมา กล่องเล็กๆ ที่ดูเรียบง่ายนี้ก็กลายเป็นสมบัติของครอบครัวเรา ลูกชายของฉันที่เคยกรีดร้องเมื่อเห็นแมลงใดๆ ตอนนี้ใช้เวลา "ตามล่าหาสมบัติ" ในละแวกบ้านพร้อมกับกล่องสังเกตการณ์ เขาจับมดได้ และภายในกล่อง เราพบว่าหนวดของพวกมันกระตุกอยู่ตลอดเวลา เหมือนกำลังส่งโทรเลข เขาจับจิ้งหรีดได้และเห็นรอยหยักที่ขาหลังได้ชัดเจน น่าประหลาดใจที่สุดที่เขาพบกระดองจั๊กจั่น ซึ่งเป็นเปลือกเปล่าติดอยู่ตามกิ่งก้าน และเมื่อมองผ่านกล่องนี้ เราก็สามารถเห็นรอยแตกเรียบร้อยบนหลังของพวกมัน จินตนาการว่าจั๊กจั่นพยายามดิ้นรนที่จะโผล่ออกมา

ฉันค่อยๆ เข้าใจความมหัศจรรย์ของกล่องเล็กๆ นี้ มันเหมือนกับหน้าต่างพิเศษ ขยายโลกด้วยกล้องจุลทรรศน์ที่เรามักมองข้าม และวางไว้ตรงหน้าเรา หากไม่มีมัน เราก็อาจจะพูดไปตลอดกาลว่า "นั่นมันแมลง"; ด้วยการใช้สิ่งนี้ เราเริ่มสังเกตลักษณะเฉพาะของแมลงแต่ละชนิดอย่างระมัดระวัง—เราตระหนักได้ว่าแมลงปอมีเส้นเลือดที่สลับซับซ้อนบนปีกของมัน และตัวหนอนก็มีขนเป็นแฉก

ที่สำคัญมันได้เปลี่ยนวิธีที่เรามองธรรมชาติ ก่อนหน้านี้ การพาเด็กๆ ไปที่สวนสาธารณะหมายถึงการวิ่งและกระโดด ตอนนี้เรานั่งยองๆ อยู่บนพื้นหญ้า ถือกล่องสังเกตการณ์และสังเกตมานาน ลูกชายของฉันเรียนรู้ที่จะเข้าใกล้อย่างเงียบๆ จับแมลงอย่างระมัดระวัง และหลังจากสังเกตพวกมันแล้ว เขาก็มักจะเปิดฝาและปล่อยพวกมันออกไป เขาพูดว่า "พ่อครับ ปล่อยให้พวกเขากลับบ้านไปหาแม่" มันฟังดูเด็กๆ แต่มันซาบซึ้งใจฉันมาก

เมื่อเดือนที่แล้ว ขณะจัดกระเป๋า ฉันเห็นกล่องสังเกตแมลง YSD ที่ชำรุดเล็กน้อยอีกครั้ง มีรอยขีดข่วนอีกเล็กน้อย และฝาแว่นขยายก็เบลอเล็กน้อย แต่มันก็ยังวางอยู่ในลิ้นชักอย่างปลอดภัย ฉันหยิบมันขึ้นมา เช็ดทำความสะอาด และตัดสินใจวางไว้บนชั้นหนังสือในบ้านใหม่ของเรา

นี่เป็นมากกว่าของเล่นสำหรับลูกของฉัน มันเป็นเครื่องเตือนใจ—เครื่องเตือนใจว่าในโลกที่วุ่นวายนี้ เราควรหยุดและมองดูโลกรอบตัวเราเป็นครั้งคราว มีแมลงเต่าทองในชุดเกราะ มีพวกคาทีดิดผู้ชำนาญ และกองทัพมดที่อุตสาหะ... พวกมันอยู่ที่นั่นเสมอ เราแค่เดินเร็วเกินไป มักจะลืมมองลงไป

บางทีสุดสัปดาห์นี้ ฉันกับลูกชายจะไปสวนสาธารณะอีกครั้ง การนำกล่องสังเกตแมลงเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วยจะรู้สึกเหมือนถือกุญแจสู่การสำรวจโลกที่ไม่รู้จัก ใครจะรู้ บางทีบนหลังใบไม้ถัดไป มีชีวิตมหัศจรรย์ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน